Perfectionisme
‘Een 8 is goed genoeg, Ellen’. Als iemand dat tegen mij zegt, komt alles in mij in opstand. Nee! Een 8 is niet goed genoeg. Misschien voor anderen, maar niet voor mij. Perfectionisme is a bitch sometimes…
Ik herinner me dat ik een jaar of 6 was en de gedachte in me opkwam: Ik ga altijd alles heel erg goed doen en zorg dat ik overal de beste in ben. Ongetwijfeld een effect van mijn opvoeding. Maar ik vind het minder interessant waar het vandaan komt als wat ik er nu mee doe.
Heb ik last van mijn perfectionisme? Ja en nee. Ik leg even uit hoe dat voelt voor mij.
Wat het me oplevert:
Een heerlijk voldaan gevoel als ik weer iets heb afgeleverd dat voldoet aan mijn normen
Ik geniet ervan als iets klopt of er mooi uitziet
Mijn werkwijze is gestructureerd en gestroomlijnd
Ik haal deadlines en kom afspraken na, fijn voor mezelf en voor anderen
Veel complimenten van anderen, fijn voor mijn zelfvertrouwen (en mijn ego ;-))
Wat mij regelmatig hindert:
Ik stop veel tijd in details, waardoor ik langer over projecten doe dan nodig
Ik twijfel eeuwen om iets op te starten, omdat ik bang ben dat het niet goed genoeg gaat worden
Mijn intuïtie krijgt niet de ruimte, omdat mijn kritische stem de overhand heeft
Ik word letterlijk moe van mijn perfectionisme
Als iemand mijn planning doorkruist, ben ik geïrriteerd. Waar ik me dan weer schuldig over voel
Voor mij ligt de uitdaging in het vinden van de balans. Ik zal nooit een losbol worden, maar het mag allemaal wel wat luchtiger. Daar experimenteer ik nu mee. Sneller een punt zetten, erop vertrouwen dat het goed genoeg is. En dan bewust ervaren dat dat inderdaad zo blijkt te zijn.
Iedereen heeft eigenschappen die plussen en minnen met zich meebrengen. Het gaat er niet om dat je je zelf moet fixen of compleet moet veranderen. Het gaat om eerlijk zijn naar en over jezelf. En vervolgens onderzoeken waar voor jou de balans ligt die goed voelt voor jou.
Wat is jouw ‘eigenschap+balans’ uitdaging?
